Στην Αμερική της δεκαετίας του ΄30, οι άνθρωποι που ζούσαν σε απομονωμένα χωριά είχαν ελάχιστη πρόσβαση στην εργασία, αλλά και στην εκπαίδευση για τα παιδιά τους. Στο Κεντάκι υπήρχαν πολλές τέτοιες απομονωμένες κοινότητες και οι κάτοικοι είχαν μόνο μια ευκαιρία να γνωρίσουν τα βιβλία: τους βιβλιοθηκάριους με τα άλογα.
Ο πρόεδρος Ρούσβελτ προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο επίλυσης του προβλήματος. Έτσι έφτιαξε ένα πρόγραμμα για τη διανομή βιβλίων σε αυτές τις περιοχές, ώστε οι κάτοικοι να μορφωθούν και να έχουν περισσότερες πιθανότητες να βρουν δουλειά. Για τη διανομή προσελήφθησαν γυναίκες οι οποίες αμείβονταν με 28 δολάρια το μήνα.
H δουλειά τους δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Πάνω σε ένα άλογο ή ένα μουλάρι, έπρεπε να διανύσουν μέχρι και 120 μίλια μέσα σε μια συγκεκριμένη εβδομάδα, κάθε μήνα, ακόμη κι αν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καλές. Χρειάστηκε να περάσουν μέσα από βουνά, ακόμα και χιονισμένα, να διασχίσουν ποτάμια και λασπώδεις περιοχές, ώστε να φτάσουν στον προορισμό τους και να παραδώσουν τα βιβλία στους διψασμένους για μόρφωση κατοίκους.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναγκάστηκαν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια, κουβαλώντας το βαρύ φορτίο, αν ο προορισμός τους ήταν πολύ απομακρυσμένος και “σκληρός” για τα ζώα τους. Σε αρκετές περιπτώσεις τα άλογα ή τα μουλάρια δεν άντεξαν στη διαδρομή και οι γυναίκες μετέφεραν μόνες τους τα βιβλία στα χωριά.
Τα βιβλία δίνονταν σε σπίτια ή σε σχολικές μονάδες οι βιβλιοθήκες των οποίων ήταν άδειες. Συνολικά αποδέκτες των βιβλίων ήταν 100.000 άνθρωποι σε διάφορα χωριά που εξυπηρετούταν από 30 κινητές βιβλιοθήκες. Κάθε μήνα οι γυναίκες συγκεντρώνονταν στην “έδρα” τους και αποφάσιζαν ποια βιβλία θα φύγουν και για ποιο χωριό. Όταν περνούσε ο μήνας, έπαιρναν τα βιβλία που είχαν δώσει για να τα πάνε αλλού και δάνειζαν καινούργια. Οι κάτοικοι τις περίμεναν με αγωνία. Όταν έφταναν, έτρεχαν κοντά τους κυρίως τα παιδιά φωνάζοντας “δώσε μου ένα βιβλίο να διαβάσω”.
Οι βιβλιοθηκονόμοι με τα άλογα δεν παρέδιδαν μόνο τα βιβλία αλλά σε πολλές περιπτώσεις δίδασκαν και ανάγνωση. Δυσκολεύτηκαν μέχρι να τις συνηθίσουν οι κάτοικοι, που ήταν επιφυλακτικοί απέναντι σε όσους έρχονταν από μακριά. Στη συνέχεια όμως τους έγιναν απαραίτητες μέχρι που μια οικογένεια αρνήθηκε να μετακομίσει σε άλλη κομητεία επειδή δεν υπήρχε αυτή η υπηρεσία.
Πηγή: Μηχανή του Χρόνου
Ο πρόεδρος Ρούσβελτ προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο επίλυσης του προβλήματος. Έτσι έφτιαξε ένα πρόγραμμα για τη διανομή βιβλίων σε αυτές τις περιοχές, ώστε οι κάτοικοι να μορφωθούν και να έχουν περισσότερες πιθανότητες να βρουν δουλειά. Για τη διανομή προσελήφθησαν γυναίκες οι οποίες αμείβονταν με 28 δολάρια το μήνα.
H δουλειά τους δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Πάνω σε ένα άλογο ή ένα μουλάρι, έπρεπε να διανύσουν μέχρι και 120 μίλια μέσα σε μια συγκεκριμένη εβδομάδα, κάθε μήνα, ακόμη κι αν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καλές. Χρειάστηκε να περάσουν μέσα από βουνά, ακόμα και χιονισμένα, να διασχίσουν ποτάμια και λασπώδεις περιοχές, ώστε να φτάσουν στον προορισμό τους και να παραδώσουν τα βιβλία στους διψασμένους για μόρφωση κατοίκους.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναγκάστηκαν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια, κουβαλώντας το βαρύ φορτίο, αν ο προορισμός τους ήταν πολύ απομακρυσμένος και “σκληρός” για τα ζώα τους. Σε αρκετές περιπτώσεις τα άλογα ή τα μουλάρια δεν άντεξαν στη διαδρομή και οι γυναίκες μετέφεραν μόνες τους τα βιβλία στα χωριά.
Τα βιβλία δίνονταν σε σπίτια ή σε σχολικές μονάδες οι βιβλιοθήκες των οποίων ήταν άδειες. Συνολικά αποδέκτες των βιβλίων ήταν 100.000 άνθρωποι σε διάφορα χωριά που εξυπηρετούταν από 30 κινητές βιβλιοθήκες. Κάθε μήνα οι γυναίκες συγκεντρώνονταν στην “έδρα” τους και αποφάσιζαν ποια βιβλία θα φύγουν και για ποιο χωριό. Όταν περνούσε ο μήνας, έπαιρναν τα βιβλία που είχαν δώσει για να τα πάνε αλλού και δάνειζαν καινούργια. Οι κάτοικοι τις περίμεναν με αγωνία. Όταν έφταναν, έτρεχαν κοντά τους κυρίως τα παιδιά φωνάζοντας “δώσε μου ένα βιβλίο να διαβάσω”.
Οι βιβλιοθηκονόμοι με τα άλογα δεν παρέδιδαν μόνο τα βιβλία αλλά σε πολλές περιπτώσεις δίδασκαν και ανάγνωση. Δυσκολεύτηκαν μέχρι να τις συνηθίσουν οι κάτοικοι, που ήταν επιφυλακτικοί απέναντι σε όσους έρχονταν από μακριά. Στη συνέχεια όμως τους έγιναν απαραίτητες μέχρι που μια οικογένεια αρνήθηκε να μετακομίσει σε άλλη κομητεία επειδή δεν υπήρχε αυτή η υπηρεσία.
Πηγή: Μηχανή του Χρόνου
